داستان کوتاه ژنرال افسانه ای من | نویسنده: آصفه حسن زاده |بخش مسابقه هشتمین جشنواره دیالوگ

داستان کوتاه ژنرال افسانه ای من | بخش مسابقه

داستان کوتاه ژنرال افسانه ای من به نویسندگی آصفه حسن زاده

شب جمعه بود، از آن شب ها که دلم پر می کشید حرم، زیارت شش گوشه ای که مظلوم کربلاست.

امادلشوره ای داشتم از نوع تشویش غروب جمعه ها. صلوات، صدقه، توسل و توکل هر کاری از دستم می آمد برای آرامش این روح خسته و جسم زخمی انجام دادم.

انگار می کردی که حضرت زینب س وسط معرکه کربلا شهادت حسین و یارانش را نظاره می کند. می دانستم این دلشوره پشتش موجی از بلاست. با اضطراب راه می رفتم و می گفتم خدایا خودت رحم کن.

تمام شب خانه را گز کردم سانت به سانت و متر به متر از چپ و راست. خواب های آشفته این چند روز هم که دست از سر ما بر نمیداشت. خوابگذاز اعظم نیستم اما هر گاه خوابی میبینم مو به موتعبیر می شود.

آخرین خواب، آخرین رویا؟! دقیق شدم به آنچه که دیده بودم، خوابم تاریک بود اما لباس مشکی بر تن داشتم با عجله کفش ها را به پا کرده و از پله های خانه پایین می رفتم، برف گوشه گوشه های جاده، روی ساقه های لخت و عریان درختان چنار کنار رودخانه را پوشانده بود و حتی در خواب سردی الماس های برف را
احساس می کردم، در خواب می دانستم که باید به سرعت خود را به مراسم تشییع پیکر شهیدی برسانم، در خواب هم خادم الشهدا بودم مثل بیداری.

نزدیک حوزه بسیج که شدم جمعیت زیادی سد راهم بود من با اضطراب و
نگرانی انسان هایی که مشکی پوشیده بودند و بر سر و صورت خود می زدند را کنار می زدم و هر چه جلو تر می رفتم از تابوتی که بر روی دست مردم روان بود دورتر میشدم.

داستان کوتاه ژنرال افسانه ای من به نویسندگی آصفه حسن زاده

بعد از تلاش بسیار به تابوت رسیدم یک تابوت چوبی که نمونه اش را هرگز جایی ندیده بودم تقریبا شش گوش بود در طول و دربش از کنار به سمت بالا از دو ضلع بازمی شد، جنسش چوب بود اما چوبش کلا منقش به پرچم ایران بود و داخلش یک جسم با کفن سفید و نورانی ومن باز هم جا ماندم از آن تابوتی که وظیفه مراقبتش را داشتم.

چند روزی بود که این خواب فکرم را درگیر کرده
بود. حتی یه مرغ را برای دفع بلا قربانی کردم برای سلامتی مقام معظم رهبری، اینشان تنها شخصی هستند که من همیشه نگران سلامتیشان هستم.

این خواب مدام تمام آن شب در ذهنم مرور شد. برخلاف شب های دیگر
که من تمام وقت مشغول چک کردن تلفن همراه خود بودم برای دیدن اخبار جبهه مقاومت در فضای مجازی، آن شب چند بار به سمت گوشی رفتم اما اصلا دلم نمی خواست مطلبی بخوانم.

وقت نماز صبح بود که مادرم بیدار شد، رفتم وضو بگیرم، مادر با نگرانی به من گفت: چرا نخوابیدی؟ تا صبح راه رفتی. آه سردی کشیدم و گفتم:نگرانم، دلشوره دارم.

در آن لحظه به این فکر کردم که نکند برای پدر اتفاقی افتاده. بعد نماز خوابم برد. مادرم هر روز ساعت ۷ رادیو را روشن می کند و به آشپزخانه برای انجام کارهای روزانه اش می رود، اما آن روز حتی مادرم هم بیدار نشد تا رادیو اش را روشن کند.

ساعت ۸:۳۰ دقیقه صبح بود، روی تختم دراز کشیده بودم و کتاب آب
هرگز نمی میرد از خاطرات سردار شهید میزا محمد سلگی را مطالعه میکردم. البته آن زمان ایشان هنوز شهیدنشده بودن.

تلفن همراه من زنگ خور، پدر بود. تعجب کردم همیشه همین ساعت تماس می گرفت ولی با گوشی مادرم نه گوشی من. اما خوشحالی این که خودش زنگ زده و اطمینان خاطرم از این که سلامت هستن، خیالم راراحت کرد.

دکمه ی سبز صفحه گوشی ام را به حرکت در آوردم غافل از این که ثانیه های بعد درد و غم بزرگی در انتظارم نشسته. صدای پدرم را شنیدم لحنش مثل همیشه نبود، قلبم به تپش افتاد، آرام سلام کردم، پدر با یه لحن بغض آلود و گرفته جواب داد.

داستان کوتاه ژنرال افسانه ای من به نویسندگی آصفه حسن زاده

مثل همیشه گفتم: خوبی عشقم؟ پدرم که گویا خودش هم از شنیدن این خبر
شوکه شده بود، با همان بغض گفت: تسلیت میگم. من با شنیدن این واژه ی ترسناک، تنم لرزید، چه اتفاقی افتاده که پدرم خبر دارد و من نمیدانم؟ من، مبهوت بودم، تسلیت؟ دقیقا در یک ثانیه دلم هزار راه رفت، اما هرگز فکر
نمی کردم یک ثانیه این چنین طولانی بگذرد.

در حالی که زبانم می گرفت، گفتم: ت ت تسلیت؟ ! پدر که حالابغضش شکسته بود و گریه می کرد، سعی کرد اشک هایش را در خودش فرو ببرد و بعد گفت: سردار شهید شد.

من، من نمی فهمیدم پدرم چه می گوید، برای لحظاتی واژه سردار و شهادت در لغتنامه ذهنم ناپدید شده بود و به دنبال معنای این کلمات یا حداقل ربط این واژه ها با هم بودم.

اشک از چشمانم سرازیر شد و هنوز تلاش می کردم که بفهمم پدر چه چیزی گفته. بعد از چند ثانیه با فریاد گفتم: نه، گوشی از دستم افتاده بود، مادرم سراسیمه به سمت اتاق من می آمد و می پرسید: چی شده؟ و من به سرعت نور به سمت تلویزیون می دویدم، با خود زمزم می کردم او می دوید و من می دویدم، گودال قتلگاه و چهره ی وحشت زده حضرت زینب س جلوی چشمانم تداعی میشد، هر دو میخواستیم برسیم و ببینیم که خبر شهادت، دروغی بیش نیست و هر دو داغدار میشدیم ازدرست بودن دردناک ترین خبر عالم.

تلویزیون را روشن کردم، صدای گوینده خبر که او هم پر از درد و بغض بود
وحشتم را بیشتر کرد، گزارشگر با حزنی همراه با اشک اعلام کرد، سردار رشید اسلام، مالک اشتر سید علی، ژنرال حاج قاسم سلیمانی دیشب ساعت ۱:۲۰ دقیقه در فرودگاه بغداد در دل شب ناجوانمردانه توسط دو موشک که از
پهباد آمریکایی شلیک شد به شهادت رسید.

سیزدهم دی ماه ۱۳۹۸ قلبم از حرکت ایستاده بود، قدرت نفس کشیدن نداشتم، بی شک در همان لحظه زندگی من در دنیا به پایان رسیده، منِ قبلی من، مرده بود و حالا فقط انتقام این جسم مرده را تسلی می داد.

افکارم در هم پیچید و رهبرم را به یاد آوردم. یعنی رهبر عزیزم با شنیدنخبر شهادت مالک اشترش چه حالی دارد؟ کسی هست که حضرت آقا آرام کند و مرحمی بر قلب شکسته ایشان باشد؟ با این افکار سنگینی درد قلبم بیشتر و بیشتر شد.

داستان کوتاه ژنرال افسانه ای من به نویسندگی آصفه حسن زاده

اعضا خانواده بیدار شده بودند و با بهت و گریه به تلویزیونو گاهی به من نگاه می کردند. غالب تهی کرده بودم از این درد، تلفن همراه من مدام زنگ می خورد، مردم محل می خواستند از زبان من حقیقت را بشنوند، منی که خود هنوز در بهت و ناباوری غوطه ور بودم، نمی توانستم پاسخگو و التیام بخش قلب دیگران باشم.

جسمم به زمین میخ کوب شده بود و روحم به سمت بغداد به پرواز در
اومده بود. باورم نمیشد، تنها صحنه ای که من در آن هیاهوی اشک و آه می دیدم، یک دست بریده بود که انگشتری به انگشت داشت و به من می گفتند، این جسم حاج قاسم است. جسم و روحم همدست شده بودند که باور این شهادت را با داستان پردازی از من بگیرند، نه این حقیقت ندارد، این درست نیست، حاج قاسم ما، که ۴۱ سال با ظلم جنگیده یک روئین تن است، هرگز شهید نمی شود.

نه اصلا در آن ماشین نبوده، اصلا گرفته اند و زندانی اش کرده اند، این ها تمام خواست من از دنیا بود برای هنوز بودن یک ابر قهرمان ملی. سرگردان با افکاری
که ذهنم را تسخیر کرده بود و اشک هایی که بی اختیار بر روی گونه های من چون رودی خروشان از سیل دردجاری بود، بی قرار بودم.

باید می رفتم، نمی دانم کجا؟ ولی باید می رفتم. دنیا برای نفس کشیدن هوا نداشت. یک دوست ولایی و پایکار می خواستم که همپای هم این درد را در خیابان ها قدم بزنیم و این بغض را در فضایی که آشناست با غم شهادت به اشک و آه بدل کنیم.

با دوستم تماس گرفتم، رفیق روزهای تنهاییم، حال خوشی نداشت،
گفتم آماده شو برویم مصلی، می دانستم حاج آقا حسینی همدانی این یار عزیز رهبر از ما غمگین تر هستند و درب های مصلی را به روی قلب های بی تاب ما می گشایند. وقتی به میدان شهر رسیدیم، همه مردم مشکی پوش و با چشمی پر از اشک به سمت مصلی می رفتند، عاشقان همه در یک مقصد بی اختیار در حرکت بودند، انگار می کردی مانند زمان ظهور که ۳۱۳ فرمانده امام زمان هم این گونه در دلشان شوری به پا می شود و در مکه جمع خواهند شد.

مصلی خیلی زود پر شد از جمعیتی که در شوک و ماتم و بهت فرو رفته بودند، کسی اسم شهادت را به زبان نمی آورد، کسی به کسی نگاه نمی کرد، کسی حرفی نمی زد، فقط آه بود و اشک. هم زمان که میکروفن روشن شد و از بلند گوهای مصلی صدا به گوش رسید، این ناله ها که چون آتشفشان در اعماق قلب هایمان جسم مان را ذوب می کرد، فوران کرد و با صدایی مهیب به سمت آسمان اوج گرفت.

با صدای بلند امام زمان را صدا می کردیم، خدا را صدا میکردیم، کسی باید از این کابوس بیدارمان می کرد، لازم بود به ما بگویندکه همه ی این ها یک خواب دردناک است، اما جز حقیقت نبود.

من هم در آن هم همه و شلوغی دردم را فریادزدم آنقدر بلند فریاد می زدم که احساس می کردم روحم دیگر توان ماندن در این جسم فانی و این دنیای پر از
ظلم را ندارد.

شخصی که با میکروفن به سختی حرف می زد تمام قدرت خود را متمرکز کرده بود تا جمله ای راکه هیچ کس توان گفتن و شنیدنش را نداشت اعلام کند، سردار بزرگ جهان اسلام سپهبد شهید سلیمانی به یاران شهیدش پیوست.

فریاد ها و ناله ها آنچنان بلند شد که هر آن سازه ی مصلی می خواست در خود فرو بشکند و تمام سوگواران را از این ماتم ببلعد و اینگونه این داغ، این درد عظیم را به دنیا شکوایه کند.

و چه پیوستنی و چه شهادتی؟ هر روضه ای را می شد برای این پیکر مقدس خواند، روضه ی دست های بریده ی حضرت عباس، پیکر اربا اربای علی اکبر، سر بریده امام حسین ع پهلوی شکسته حضرت زهرا سلام الله. گلوی کوچک شش ماهه کربلا در برابر تیر سه شعبه بی شباهت به جسم کوچک سردار در برابر دو موشک نبود، مگر برای کشتن یک انسان بیش از یک تیر لازم است که موشک حواله می کنند؟ و زمزمه های بی پایان من، ای اهل حرم سید و سالار نیامد،
علمدار نیامد…. برای من دنیا با تمام زرق و برقش همان روز به پایان رسید، تنها دلیل زنده بودنم بی شک رهبر عزیزتر از جانم بود.

یک هفته تمام غذا نخوردم، گاهی فقط جرعه آبی. حرف ها و طئنه های بی پایان یک مشت انسان نما که نمی دانستند سردار چه نقش بزرگی در امنیت کشور و منطقه دارد و چه خدمتی به همین از خدا بی خبرها کرده است، خنجری بر قلب شکسته و تکه تکه من بود و خوشحالی آمریکا و صهیونیست و همدستانشان
غیر قابل تحمل، دشمن می خندید و ما گریه می کردیم، انگار حرمله در صحرای کربلا بر آل حسین علیه السلام می خندد.

داستان کوتاه ژنرال افسانه ای من به نویسندگی آصفه حسن زاده

هر روز به مسجدی می رفتم تا در دل این مردم شعله های انتقام را روشن نگه دارم. شب ها وقتی زمان خواب فرا می رسید، در لحظه ای که چشم های من رو به رویاهای شبانه بسته میشد، یک صدایی از اعماق وجودم شاید از قلب دردمندم یا ذهن پر کینه ام مرا صدا می کرد و می گفت: حاج قاسم رفت. و من صدها بار تا صبح با اضطراب و وحشت از جا بر می خواستم و رودخانه چشم هایم را به سوی دریای دلتنگی و غم روانه می کردم.

هرکسی به نوعی دلداری ام میداد، همه نگران من و من نگران سید علی. کسی فکر نمی کرد که من از این درد جان سالم به در ببرم اما، باید می ماندم و باید بمانم تا انتقام تمام دردهای مسلمانان جهان در طول تاریخ اسلام را از تمام ظالمین در این کره خاکی بگیرم، با مرگ هم خواهم جنگید و هر چیزی را برای زنده ماندن و انتقام گرفتن شکست خواهم داد.

در دلم آرزو داشتم که دنیای بعد از حاج قاسم را نبینم، اصلا کاش بعد از حاجی دنیا تمام میشد، اما خون حاج قاسم تمام کشورهای دنیا را به لرزه انداخت و کشوری در دنیا نبود که در آن مردم برای این مرد بزرگ سوگواری نکنند و به قول حاج قاسم خونش از حضورش خطرناک تر شد.

کسی نمی توانست با حرف هایش آرامم کند. اصلا مگر بعد دیدن اشک های رهبر در روز تششیع پیکر ژنرال سلیمانی در تهران هنگام نمازمیت هیچ شیعه ی ولایتمداری می تواند آرام بگیرد؟ بعد از یک هفته، پدرم تماس گرفت، وقتی حال من را دید، با آرامش و اطمینان و پر قدرت به من گفت: چرا آروم نمی گیری؟ و من باز با شنیدن صدای کسی که تکیه گاه روزهای سخت زندگی ام بود اشک ریختم و باز رودخانه ی دردهایم به سوی دلتنگی روانه شد.

اما در این بین پدر چیزی گفت که توانستم دوباره جسم و روحم را به انسجام برای مبارزه برسانم، پدر گفت: اگه بهت می گفتن حاج قاسم که تمام عمر در طول دفاع مقدس و بعد از آن تا به امروز از اسلام در میدان های نبرد حق علیه باطل دفاع کرده در بستر بیماری از دنیا رفته، چه احساسی پیدا می کردی؟ به حکمت و عظمت خداوند شک نمی کردی؟
یک لحظه این فکر وجودم را لرزاند، سرداری که آرزوی شهادت تنها درخواستش از رهبر و دعایش در سجده های نماز شبش بود، اگر غیر این میشد باید به دنیا شک می کردم.

پدر در ادامه گفت: ما هنوز رهبر را داریم که بایدکنارش باشیم، زندگی کن و انتقام سردار رو بگیر، اشک نریز تا دشمن از ناراحتی تو شاد نشه، سردار به آرزوی دیرینه خودش رسید، الحمد الله.

و من از آن روز نفس می کشم، فقط و فقط برای پایین کشیدن پرچم صهیونیست از تمام دنیا. برای روزی که صهیونیست ها حتی در خاطرات فرزندانمان هم نشانی نداشته باشند.

دنیای بعد از حاج قاسم هرگز رنگ خوشی به خودش ندید و نخواهد دید. خون سردار کار خودش را کرده و افول آمریکا و نابودی اسرائیل غاصب رااز آنچه که تصور می کردیم نزدیک تر و نزدیک تر خواهد شد. و ما بی شک ضربه ی آخر را به آن ها خواهیم زد.
و حالا این تنها آرزوی من در دنیاست، محو کامل صهیونیست.

اینستاگرام بازینام