داستان کوتاه جهازمامان | نویسنده: محمدمیرزاجانی |بخش مسابقه هشتمین جشنواره دیالوگ

داستان کوتاه جهازمامان | بخش مسابقه

داستان کوتاه جهازمامان به نویسندگی محمد میرزاجانی

اینجا شبای عجیبی داره، ساعت که به یک دو می رسه، همه سگای محل، با هم شروع می کنن به پارس کردن؛ بابا میگه: طبیعت سگا همینه، این شکلی با هم حرف می زنن و چون شبا همه جا سکوته،
صداشون بیشتر شنیده میشه.

اون اوایل که تازه یاد گرفته بودم برهان خُلف چیه، فکر می کردم که کاشف این متد، قطعاً بابا بوده، چون دلایلی که میاره، واقعاً مو لای درزش نمیره؛ مثلاً وقتی ازش پرسیدم که چرا پنجره های خونه رو از داخل با چوب بسته، جواب داد: “ببین اینجا چون همش بارون میاد، نمیشد که چوب رو بیرون بزنیم، خیس
میشد و خراب، بعدشم، قدیما باد شدید میومد و پنجره رو به صدا مینداخت، الآنم بعضی شبا همینه دیگه، خودت که می شنوی”

راست می گفت، دقیقاً همون حوالی که صدای سگا بلند میشد، انگار یه عده ای سعی داشتن پنجره ها رو باز کنن و شروع به کشیدن و ضربه زدن به پنجره می کردن، ولی خب، ترفند چوب جواب داده بود.

داستان کوتاه جهازمامان به نویسندگی محمد میرزاجانی

هر چند که من باورم نمیشه باد بتونه با همچین قدرتی به پنجره ها بکوبه، ولی بازم دلیل بابا رو قبول کردم؛ تا اتفاقی که امشب افتاد.

نیمه های شب بود که صدای مامانو شنیدم، خیلی آهسته و بی جون صدام می کرد و هر بار که اسممو میگفت،انگار صداش اکو میشد و از چند طرف به گوش می رسید.

اول فکر کردم دارم خواب می بینم، اینو می دونستم که نباید شبا از خواب بیدار بشم، چون اونوقت عوامل محیطی اجازه نمی داد دیگه بخوابم، ولی از طرف دیگه،
دلم برای مامان تنگ شده بود.

زمستون پارسال، برف سنگینی بارید و همه رو غافلگیر کرد. راستش کسی توقع همچین شرایطی رونداشت و خیلی زود تمام راه های دسترسی به روستا بسته شد. از همون اول صبح، مامان تب و لرز شدیدی گرفت و بابا هم به کمک بقیه مردای روستا، رفتن که جاده رو باز کنن تا بتونیم مامانو ببریم دکتر.

من پرستار مامان بودم. لحظات سختی رو میگذروند و همش، زیر لب یه وردایی می خوند. مامان همیشه دستش شفا بود و خیلیا میومدن پیشش؛ براشون روی کاغذ چیزایی می نوشت و می داد بهشون، بعداز مدتی هم با کلی کادو میومدن و از مامان تشکر می کردن.

داستان کوتاه جهازمامان به نویسندگی محمد میرزاجانی

اوضاع جاده تغییری نکرده بود و حالِ مامان، لحظه به لحظه خراب تر میشد؛ با صدای بی جونش، بهم گفت کتابشو براش بیارم و بعد، با کاغذ و قلمی که کنارش بود، شروع به نوشتن کرد. کاغذُ داخل آب انداخت و کمی هم زد، بعد شروع به خوردن آب کرد و کاغذم قورت داد. دیگه صدایی ازش بلند نشد و خیلی آروم به
خواب رفت.

حالا دوباره همون صدای خسته داشت منو به سمت خودش می کشوند، باید از خواب بیدار میشدم و همین کارم کردم. کسی توی اتاق نبود، بابا هم طبق معمول خوابیده بود و خُرخرُ می کرد. بیدارش کردم و داشتم ماجرای صدا رو براش تعریف می کردم که دوباره مامان منو صدا کرد.

ترسو توی صورت بابا می دیدم، سریع بلند شد و به سمت هال رفت و بعد از مدتی برگشت.

خب باز نوبت دلیل آوردن بود، بهم گفت که یکی از پنجره ها نیمه باز بوده و همین باعث شده که صدای باد توی خونه بپیچه و منم چون خواب آلود بودم،
دچار اشتباه اِدراکی شدم. بعد هر دو خوابیدیم؛ هر چند من دیدم که بابا “داسِ” کنارِ دیوا رُ یواشکی برداشت و کنار سرش گذاشت.

دیگه راجع به اتفاقات اون شب صحبتی نکردیم، ولی من تازه فهمیدم که چرا مردم میگن، جهازمامان، برای ما ترس بوده و هست.
“برداشتی آزاد از آهنگ جهاز جنی – گروه سیریا”

اینستاگرام بازینام