داستان کوتاه این آدم ها | نویسنده: محمداحمدوند| بخش مسابقه هشتمین جشنواره دیالوگ

داستان کوتاه این آدم ها | بخش مسابقه

داستان کوتاه این آدم ها به نویسندگی محمد احمدوند

خدا نابودت کند نیلوفر. ببین چه به روزگار من آوردی. هر روز در آینه نگاه می کنم و نمی دانم چرا باید چنین سرنوشتی داشته باشم. انگار چند سال پیرتر شده ام. چشمهایم گود افتاده است.

چرا این کار را کردی؟ تقصیر خودم بود. خودم فضا را برایت باز کردم. خودم اجازه دادم زندگیم را نابود کنی. نمی دانستم چه مار خوش خط و خالی هستی. باورم نمی شد تن به این کار بدهی یا بتوانی خانواده ات را راضی کنی. از محالات بود.

***

خوب سمانه خانم فکرش را هم نمی کردی نه؟ دل که این حرفها را نمی فهمد. هر کس دیگری هم بود پایش می لغزید.

کار ناشرع هم که نکرده ام. خانواده ام که از حرف مردم خسته شده بودند و با کمی لجاجت من راضی شدند زن دوم احمد آقا بشوم.

هر کسی باید به فکر خودش باشد. تو باید حواست را بیشتر جمع می کردی. باید می دانستی یک زن باید به سه سلاح مجهز باشد: محبت و کرشمه و پختن غذای خوب. حالا هم که چیزی نشده.

تو زندگی خودت را داری. به زندگی خودت بچسب. قلب یک مرد برای دو زن جا دارد. چند روز است استفراغ دارم. توی دلم انگار دارند رخت می شویند.

***

داستان کوتاه این آدم ها به نویسندگی محمد احمدوند

چشم نداشتم خودش را ببینم یک هم خون دیگر هم دارد اضافه می کند. شکمش بالا آمده. سعی می کند از من پنهان کند. بیچاره زنها را نمی توانی فریب بدهی. زنها حس ششم دارند.

از وقتی لباسهای گشاد گشاد می پوشی فهمیدم. صدای عق زدنت هم که گوش فلک را کر کرده است. مرضیه خانم هم لو داد تا حالا دو تا شیشه ترشی لیته از او گرفته ای. ویار ترشی داری؟ الهی بچه ات سقط بشود که زندگی من را خراب کردی. اگر هم سقط نکردی خودم با دستهای خودم تو و بچه ات را خفه می کنم. احمد آقا عاشق من بود.

دستم را که در دستش می گذاشتم چنان آرامشی وجودم را می گرفت که قابل وصف نبود. حالا دستهایش سرد و بی احساس است. خودش هم سرد و بی روح شده. انگار دیگر من را نمی بیند.

همۀ کارهایش از سر اجبار و وظیفه است. انگار فقط وظیفه دارد خرجی خانه را بدهد و سری به من بزند و غذایی با من بخورد. چشمهایش درخشش ندارند. نه احساسی، نه محبتی، نه مهمانی، نه پارک و سینما و سفری! تمام دنیایم را تو خراب کردی. منتظر انتقامم باش.

***

هر دفعه که سمانه را می بینم وحشت می کنم. چشمهایش بدجوری من را می ترساند. کینه از چشمانش می بارد. من هم حق دارم بعد از آن همه بدبختی که با شوهر معتادم داشتم و آن همه کتک که خوردم یک زندگی راحت و خوب داشته باشم.

احمد آقا عاشق من است. برایم همه چیز می خرد. برایم همه کار می کند. نصف خانه را هم به نامم کرده است. از وقتی فهمیده حامله هستم بیشتر محبت می کند. من هم حق دارم کمی طعم عشق را بچشم. فقط می ترسم.

مادرم گفت بهتر است حامله بودنم را از سمانه مخفی کنم. می ترسد بلایی سرم بیاورد. خوب یک زن تنها در یک خانه بزرگ چه کار کند؟ مادرم قرار است تا دو هفته دیگر پیشم بیاید و با من زندگی کند تا موقع زایمان کنارم باشد. 

***

داستان کوتاه این آدم ها به نویسندگی محمد احمدوند

حالا لشکرکشی هم می کند. مادر عجوزه اش را آورده  پیشش. می دانم که از ترس من آمده پیش دخترش ولی نمی تواند جلوی من را بگیرد. بالاخره زهرم را می ریزم. شکمش آنقدر بالا آمده که مثل خرس شده است.

صورتش هم ورم کرده است. اصلاً زشت تر از یک زن حامله مگر چیز دیگری هم وجود دارد؟ حالا وقتش است. باید ناز و کرشمه ام را زیاد کنم.

باید کمی به خودم برسم. احمد آقا از کمی آرایش بدش نمی آید. آلبوم عکسهای قدیمی را هم باید دم دست بگذارم. حالا باید ضربه ام را بزنم و همان کاری را کنم که او با من کرد. باید شوهرم را پس بگیرم. حساب بچه اش را هم می رسم، به موقع.

***

می دانم زشت شده ام اما این که دلیل نمی شود به من کم توجهی کند. اوایل خیلی تحویلم می گرفت. دائم توی گوشم زمزمه می کرد و از عشقش می گفت. حالا که شکمم حسابی بالا آمده توجهی به من نمی کند. مگر تقصیر من است؟ چه کار کنم این همه باد کرده ام؟ دکتر می گوید ورم بدنم طبیعی نیست.

احمد آقا حالا بیشتر پیش سمانه است. سمانۀ گور به گور شده قاپش را دزدیده. فکر می کند نمی فهمم برایش آرایش می کند و غمزه می آید.

انگار جوانتر شده. احمد آقا هم وقتی پیش من می آید فقط در مورد بچه اش حرف می زند. انگار من وجود ندارم. حالا که با سونوگرافی فهمیده پسر است فقط دربارۀ اسم پسرش و شغل و آیندۀ او حرف می زند.

دربارۀ من هیچ حرفی نمی زند. انگار تنها برای بچه آوردن من را می خواسته. به بهانه اینکه پیش مادرم خیلی راحت نیست پیش من نمی ماند.

***

امروزاحمد آقا یک دستبند طلا برایم خرید. نقشه ام دارد می گیرد. حالا مال من شده است. هر کس دیگری هم بود سمت آن زن زشت باد کرده نمی رفت. انگار مثل بادکنک باد کرده است.

مادرش که هر کاری برایش می کند. هر روز هم دکتر هستند. فکر کنم مشکلی دارد. یک پرستار هم هر روز به آنها سر می زند.

مادرش حتّی یک لحظه هم رهایش نمی کند. روزی چند بار توی حیاط و کنار باغچه راه می رود. راه که نمی رود، قل می خورد، مثل توپ فوتبال! امروز وانمود کردم او را ندیده ام کنار باغچه نشسته است و تشت آب کثیف لباسها را کنارش خالی کردم. زهره ترک شد. خوبش شد. الهی خودت و بچه ات بمیرید.

***

داستان کوتاه این آدم ها به نویسندگی محمد احمدوند

احمد آقا نگران است. از دست من عصبانی است. انگار من گناهی مرتکب شده ام. نمی دانم دکتر به او چه گفته است. دوباره به عادت قدیمش رو آورده است و سبیلهایش را می جود. امروز از ترس نزدیک بود قالب تهی کنم.

اگر مادرم همراهم نبود معلوم نبود چه می شد. تشت آب که کنارم خالی شد نزدیک بود از ترس غش کنم. مادرم دعوای سختی با سمانه کرد.

بعد هم زنگ زد و همه چیز را به احمد آقا گفت. به نیم ساعت نکشید که احمد آقا آمد. اول سمانه را کتک سختی زد و بعد من را به دکتر برد. زیر چشمهای سمانه کبود کبود بود.

***

اینکه اولین بارش نبود دست روی من بلند می کرد. انگار بچۀ توی شکم نیلوفر عقلش را برده است.  قبل از اینکه نیلوفر را هم بگیرد و من مخالفت می کردم کارم هر شب کتک خوردن بود. این بار زیر مشت و لگد خردم کرد.

زیر چشمهایم سیاه سیاه شده. تمام بدنم کوفته شده. این چه زندگی است من دارم؟ اگر پدر و مادر داشتم یا برادر که پشتم باشند که اینطور با من رفتار نمی کرد. یعنی من چون بچه پرورشگاهی هستم باید همه جور ظلمی را تحمل کنم؟ بدتر اینکه یک خانۀ دو طبقه خریده و ما دو تا را آورده کنار هم، چشم در چشم هم. تقصیر خودم بود.

اگر توی مطب دکتر با این خانم منشی دوست نمی شدم، اگر اسرارم را با او در میان نمی گذاشتم، اگر به خانه راهش نمی دادم، اگر …. همه چیز تقصیر خودم است. این زندگی مزخرف و تحقیرآمیز تقصیر خودم بود.

***

خدایا چه غلطی کردم. من گناهکارم. چقدر آن زن بی گناه را اذیت کردم. چقدر این بینوای یتیم و بی کس را آزار دادم. تنها پشت و پناهش من بودم که فقط به خاطر بچه دار نشدن برایش هوو آوردم، آن هم جلوی چشمش.

دوستان و فامیل گفتند این کار را نکنم و لاأقل خانۀ جدا برایشان بگیرم اما من گوش نکردم. چه چیزی زجرآورتر از حضور یک هوو برای یک زن است، آن هم جلوی چشمش؟ پزشکی قانونی می گفت حامله بوده.

یعنی خودش هم خبر نداشته است؟ وقتی از درخت توی حیاط بدن بی جانش را پائین می آوردند فهمیدم چه غلطی کرده ام.

نیلوفر هم که سر زا رفت. بچه اش هم مرده به دنیا آمد. این حق من است. باید تقاص پس بدهم. دفتر خاطراتشان را که خواندم فهمیدم چقدر هر دو اذیت شده اند. من به هر دو ظلم کردم. این هم آخرین یادداشتی است که من در دفتر سمانه می نویسم.

اینستاگرام بازینام