داستان کوتاه کنسرت هنرجویی | نویسنده: لیلی زمان احمدی | بخش مسابقه هشتمین جشنواره دیالوگ

داستان کوتاه کنسرت هنرجویی | بخش مسابقه

داستان کوتاه کنسرت هنرجویی به نویسندگی لیلی زمان احمدی

هنوز توی اتاقک ورودی مانده ام . روی پله ها نشسته ام و سی دی را روی زانوهای به هم پیوسته ام گذاشته ام .صدای مُقَطع دایی از آشپزخانه توی گوشم می پیچد .  صدایی شبیه کوبیدن در چوبی صدایش را همراهی می کند. بین هر جمله اش حتی به اندازه ی یک سکوتِ چَنگ صبر نمی کند !

– یه میلیون مرتبه به این مردک گفتم چربیو ازش جدا کن….

صدای کوبیدن که حالا بیشتر به گوشم ضربه می زند.

-عینَهو همون چارپاهایی میمونه که از سر در مغازه ش معلق میکنه…

به لطف قطع شدن صدای کوبنده ، حالا سنفونی قابلمه هاست که دست از گوشم بر نمیدارد.

بالاخره از کنج پله بلند می شوم و می ایستم . صدا نزدیکتر می شود و از چهارچوب هال که میگذرم ، جلوی در آشپزخانه با دایی روبرو می شوم.

نگاه بی صدایی به هم می اندازیم . دست های نه چندان بزرگ و سردم بی اختیار می شوند و سی دی کنار پاهای دایی می افتد .

سرم را به سنگینی به زمین می چرخانم . خم می شوم و انگشتان بزرگ پای دایی برایم بزرگتر می شوند . انگشت شستش را میبینم و توده ای چرک را که زیر ناخنش خوابیده و نیمی از صورتم را که حالا توی آینه ی سی دی پیداست.

دستم را به سوی عنوان ” کنسرتِ هنرجویی ” بلند میکنم و سی دی را در دست میگیرم و دوباره انگشتهای پای دایی برایم کوچک می شوند.

سلامِ نسبتا آرامی می دهم و خودم را به سوی مبل توی هال هُل میدهم.بالاخره لطف میکند و نگاهش را میگیرد و به دستشویی میرود. چهار زانو روی مبل به ناکجا آبادی از فرش خیره می شوم. رِ دو سی ، رِ دو سی ، رِ سل .

ملودی دِوٌرژاک است که توی ذهنم می رقصد .می رقصد و می رقصد و انگشتهایم را به حرکت در می آورد. رِ دو سی ، رِ دو سی ، رِ سٌل .

داستان کوتاه کنسرت هنرجویی به نویسندگی لیلی زمان احمدی

ریتم ملودی  تند و تندتر می شود و رقص انگشهایم هم .انگار صدای مادر است که دست نوشته های دورژاک را می خواند.انگار منم که از لابلای گلهای فرش می دوم و فقط چند سال دارم. انگار صدای

ویلنسل صدای مادر است .از روی منحنیِ گلهای فرش سرٌ می خورم و با صدای کودکانه ملودی را از مادر تقلید می کنم.

صدای جناب خوش خلق و خو باز به هوا می رود .

از به خود امدن ناگهانی ام تعجبی نمی کنم. خودم را روی مبل جمع و جور میکنم . سی دی را از توی لایه ی شفافش بیرون می آورم و بلند می شوم .دایی را میبینم که از دستشویی بیرون می آید و دست های گرد و گوشتی اش  را به شلوار گشادش می مالد.

– تو درس و گرفتاری  سرِت نیس  ؟ نکنه اینجا آپارات خونه شده ما فقط موی دماغیم ؟ مامان جونِ خیر ندیده ت هم لِنگه ی خودت تشریف داشت! فکر و حواس دُرُس درمون نداشت. معلوم نبود پی چی و کی میخواس بره …

از روی مبل بلند می شوم و به سمتِ تلویزیون می روم .

دایی که هنوز دست به شلوار می مالد ، باز توی آشپزخانه می لولد. با خودم می گویم دوباره سمفونی ِ بد آهنگ ِ کوبیدن !

روی زمین می نشینم و به دستگاه پخش سی دی خیره می شوم.دایی مثل یک کوبه ای نوازِ وظیفه شناس همچنان می کوبد…

بالاخره دستگاه را روشن می کنم و سی دی را در دهانش می گذارم. یک، دو ، سه ، چهار . یک ، دو، سه، چهار می شمارم. تعداد مستطیل های سبز را روی دستگاه  که یکی یکی روشن می شوند و باز خاموش می شوند. می شمارم. یک ، دو ، سه ، چهار ..بالاخره سرم را بلند میکنم و صفحه ی تلویزیون را میبینم.  رِ دو سی رِ دو سی رِ سُل …

رِ دو سی رِ دو سی رِ سُل … ذهنم به پیشوازِ ملودیِ دِوُرژاک می رود. تصویر کم رونق و بی کیفیت فیلم روی صفحه ی تلویزیون ذوق- ذوق میکند. گُل های منحنیِ فرش را می بینم که تصویرشان توی میز تلویزیون افتاده.

درست پایینِ پای معلمم که سربلندانه روی سِن ایستاده و خیر مقدم می گوید و هنرجوهای با استعدادش را معرفی می کند.همین طور که صدای کوبیدن می آید ، مامان را بین تماشا چی ها  می بینم که حتی لحظه ای نگاهش را از سِن نمی گیرد.

رنگ سیاه سِن را می بینم و نور دایره ای شکلِ نقره ای را که روی قسمت میانیِ صحنه خوابیده و انتظار نوازنده ای را می کشد.

بالاخره نوبت به من و دِوُرژاک می رسد . ویلنسل را در یک دست و آرشه را در دست دیگرم گرفته ام و بدون کوچک ترین عجله ای پا روی سِن می گذارم.

روی صندلی که در مرکز نور نقره ای قرار داده اند می نشینم . ویلنسل را بین دو پا قرار می دهم و قسمت بالایی اش را به سینه ام می چسبانم.

دوباره متوجهِ منحنی گلهای روی فرش می شوم . دیگر صدای کوبیدن نمی آید .در سایه ی تلویزیون دست های گرد و شلوار گشاد دایی رو میبینم . احساس می کنم با دست هایش نفس می کشد. صدای نفس هایم جای صدای کوبیدن را گرفته است.

ساز را به آغوشم چسبانده ام . تماشاچی ها منتظرِ شنیدنِ دِوُرژاک هستند.چشم هایم را می بندم و در دامنِ  نور نقره ای به منحنی گلهای فرش می پرم و با صدای مادر همراه می شوم .

ر، دو سی ، رِ دو، سی ، رِ سُل…

به روی مبل عقب نشینی می کنم و به دایره ی سرخی که روی دست هایم جا گذاشته زُل می زنم .

چشم هایم را باز می کنم . تماشا چی ها منتظر شنیدنِ دِوُرژاک هستند.

اینستاگرام بازینام