داستان کوتاه آخرین نت | نویسنده: نسرین درویشی |بخش مسابقه هشتمین جشنواره دیالوگ

داستان کوتاه آخرین نت | بخش مسابقه

داستان کوتاه آخرین نت به نویسندگی نسرین درویشی

تو میگی حاضری برای عشق بمیری؟؟اما نھ تو چیزی راجع بھ عشق می دانی و نھ چیزی راجع به مردن!! بھ یاد نمی آورم هیچ چیز را.چرا هیچ حسی ندارم؟چند شنبه بود امروز؟گویا به یکباره در عالم خلسه فرو رفته ام!!
تاریک بود،ھمه جا تاریک.دلم لک زده برای دیدن سوسو زدن یک روزنه ی نور، که سپیده دم مرگ را مثل یک زخم کهنه به یادم می آورند.برایم لذت بخش هست کھ این روزها را می بینم.

دردناک است،یا شاید هم مسخره باشد این فریادها، این بازو بسته شدن درها با فاصله ی زمانی مشخص. در چندم بود؟
پنجم یا ششم؟ لعنت بھ این فریادھا کھ نمی گذارند تمرکز کنم کدامین در باز شد؟بھ نظر تو خدا ھم گوشھایش سالم است؟می شنود؟یا شاید نشستھ مثل من بھ شمارش درھا رسیدگی می کند.

اصلاً فکر کنم خدا ھم این صداھای محزون از نالھ را دوست دارد،و چشم ھایش مثل من بستھ نیست،و راحت انتخاب می کند کھ چھ کسی این درھا را باز کند و یا ببندد.چرا ساکت نمی شوند دیگر تاب و تحمل آن فریاد را کھ آھنگ وار یک نت از موسیقی را می نوازد ندارم .بس است،نخوان چیز دیگری بگو!!ثانیھ

ھا…..باز ثانیھ ھا…..تکرارتکرار. گوش بده بھ یکباره سکوت می شود و خاموش!!
صدای گوش خراش قفل دررا شنیدم،بیدارشو:نوبت توست.از عمق آن روزنھ ی تاریک نگاه کردم و خدا را دیدم کھ ایستاده و منتظر صدای عاشقانھ ی من بود کھ موسیقی خود را بنوازم.

جالب است،پس امروز خدا ھم می شنود و ھم می بیند.پاھایم توان حرکت نداشتن نگاه کردم!!اینقدر آھنگ نالھ ھا زیبا بود، کھ فراموش کردم در ھفتم را.

توھم دعوت ھستی.امروز صدای فریاد من است.روز صدای شکنجھ ی من.
{ {زندان ساواک سال ١٣۴٨
{صبر ملت گر بھ پایان آید از بیدارھا}
{بشکند درھم سکوت و پرکشد فریادھا}

اینستاگرام بازینام