تُنگ | نویسنده : مهران عشریه | بخش مسابقه مونولوگ کوتاه

مهران عشریه | مونولوگ کوتاه

مونولوگ ویا تک گویی یک شخصیت با عنوان تُنگ به نویسندگی مهران عشریه در بخش مسابقه مونولوگ کوتاه هفتمین جشنواره ادبی اینترنتی دیالوگ بازینام

شخصیت

باپوک           مرد، ترجیحاً کت‌وشلوار پوشیده

زمان:شب     مکان: کافه ساحلی 

کافۀ ساحلی، از میزهایی پُر شده است که روی هر میز جز یک میز، تُنگی قرار دارد. در هر تُنگ، یک ماهی است: ماهی‌هایی به رنگ‌های متفاوت.

باپوک با لباس کاملاً خیس، با تُنگی در دست که درون تُنگ، ماهیِ قرمزی است، وارد کافه می‌شود. دوری می‌زند و تُنگ را روی تک‌میز خالیِ کافه می‌گذارد. روی یک صندلی‌ می‌نشیند. به تماشاگران نگاه می‌کند. فردی را می‌بیند که پشت یک میز نشسته و در حال کشیدن سیگاری باریک است.

• (فریاد می‌زند) نکِش! باریک نکِش! باریک نکِش! سیگار باریک نکِش!(به سمت فرد سیگارکش می‌رود) باریک بکِشی لپ‌هات جمع می‌شه. اون‌وقت فکر می‌کنن دلت واسه دریا تنگ شده… تو دریازده‌ای…

سکوت

توجه اش به تماشاگران جلب می‌شود.

(به تماشاگران) ممنونم که بالاخره امشب اومدی. اومدی ببینی چقدر تنهام. چقدر این‌همه سال، برای خودم گز کردم. چقدر دست‌وپا زدم. چقدر بغضم ترکید و دور وبرم پر شد از آب. دریا شد. اوایلش عادت‌کردن به این رطوبت سخت بود. عادی شد… دیگه اشک روی گونه‌هامو نمی‌فهمیدم. فقط می‌دونستم خیسم، خیس… دیگه خیس‌بودنم رو هم نفهمیدم. مثل اون‌وقت‌هایی که تو توی ساحل دراز می‌کشیدی، آفتاب می‌گرفتی خشک شده بودم، خشک.

مهران عشریه | مونولوگ کوتاه

ممنون که بالاخره امشب اومدی. نمی‌خوام بگی چرا رفتی؟ فقط قول بده همین‌جا بمون. دیگه بی‌هوا ندو توی گرداب… خسته شدم انقدر گشتم. انقدر نفس بریدم. به‌خدا هر ماهی رو که می‌دیدم یه کمی شبیه تو بود دنبالش می‌رفتم: فرسخ‌ها، ساعت‌ها… همۀ ماهی‌ها شده بودن تو. همۀ کوسه‌ها شده بودن من. همۀ دریا شده بود ما. آفتاب هم جرئت نمی‌کرد بیاد بین ما. فقط یه کمی نور هدیه می‌کرد حداقل دلم روشن بمونه. این‌که پیدات می‌شه؛ این‌که میای.

به یک تُنگ روی میزی اشاره می‌کند.

• این ماهی رو می‌بینی؟ خیلی چشم‌هاش شبیه توئه؛ رنگش، خط‌های مردمکش، زل‌زدنش، نگرانیش…

به تُنگی دیگر روی میزی دیگر اشاره می‌کند.

• یا این‌یکی؛ نگاه‌کن چه‌جوری شنا می‌کنه؟ عین شناکردن توئه؛ عین چرخیدن توئه؛ عین رقصیدن توئه.

به تُنگی دیگرروی میزی دیگراشاره می‌کند.

• آب‌خوردن اینو نگاه کن. منو یاد آب‌خوردن خودت می‌ندازه؛ یاد لب‌هات، گونه‌هات، روشنایی‌ت.

به تُنگی دیگرروی میزی دیگراشاره می‌کند.

• وقتی نور می‌خوره به پولک‌هاش، رنگ تو می‌شه، جنس تو می‌شه، اصلاً خودِ تو می‌شه.

به تُنگی که در ابتدای صحنه وارد کافه کرده و روی تک‌میز خالی گذاشته بود، اشاره می‌کند.

• این شبیه هیچ‌چیز تو نیست! فقط تلوتلو می‌خورد. زخمی بود. می‌اومد روی آب، زیر آب، روی آب، زیر آب… خیس خیس بود. گم شده بود؛فکر کنم دستۀ خونواده‌شو گم کرده بود. دیدم چقدر شبیه خودمه. این همه تو رو انداختم توی تُنگ، یه بار خودمو بنذازم توی تُنگ. نگاه کن خودشو چه‌جوری می‌زنه به دیواره‌ها…

ناگهان نور می‌رود.

مهران عشریه | مونولوگ کوتاه

• نترس، نترس… این‌موقع‌ها همیشه تاریک می‌شه… نترس، من این‌جام.

در تاریکی، باپوک، شروع به لالایی‌خواندن می‌کند. سپس شمعی را روشن کرده و در کنار تُنگی که در ابتدای صحنه وارد کافه کرده قرار می‌دهد. با ماهیِ در تُنگ شروع به صحبت‌کردن می‌کند.

دوباره خودتو به خواب زدی که دلتو بزنی به دریا؟

(به تماشاگران) این هرسری خودشو می‌زنه به خواب که دلشو بزنه به دریا. هرسری براش لالایی می‌خوندم که خودشو بزنه به خواب که بعد بزنه به دریا… (نیشخند می‌زند) یه بار حواسش نبود؛ اشتباهی اول خودشو زد به دریا، بعد زد به خواب… هرسری که از دریا میارمش خوابه…

سکوت

(عصبی می‌شود) مگه نگفتم تو دریازده‌ای، چرا خواب‌زده شدی؟ چرا؟ نه، اصلاً نمی‌خوام بگی چرا؟ نمی‌خوام بگی چرا؟

سکوت

(آرام می‌شود) من این کافه رو زیر دریا درست کردم که هرموقع دلت گرفت، خواستی بشینی یه جایی خلوت کنی، این‌جا باشه. بشینی آروم بشی. قول می‌دم اصلاً نیام روبه‌روت بشینم که اذیت بشی. قول می‌دم کاری به کارت نداشته باشم. هر ماهی رو هم که دوست داشتی جلوت بشینه، بگو بشینه؛ کاری به کارش ندارم. فقط بیا بشین تو کافۀ من. بشین که خیالم راحت باشه حست می‌کنم. نمی‌خوام دوباره خیالم تو کل این دریا بچرخه و آخر دست‌وپا درازتر از خودش برگرده. من فقط هرروز می‌زنم به آب، ماهی‌هایی که شبیه تو نگاه می‌کنن، شنا می‌کنن، آب می‌خورن یا رنگ تو رو دارن دنبال می‌کنم. بغلشون می‌کنم. باهاشون چرخ می‌زنم و آخر سر می‌ندازمشون توی تنگ؛توی خودم. میارمشون توی کافۀ خودم. یه شب رو باهاشون سر می‌کنم و آخر سر توی همین کافه رهاشون می‌کنم برن.

باپوک، تُنگی را که در ابتدای صحنه وارد کافه کرده، برمی‌دارد و آبِ آن را روی خود و شمع می‌ریزد. همین عمل باعث تاریکیِ مطلق صحنه می‌شود.

• این کافه، زیر دریا خیس خیسه. هرشب سیل می‌بردش، یه جای دیگۀ دریا می‌شوندش. این کافه به غیر از این ماهی‌ها خیلی وقت بود کس دیگه‌ای رو مهمون نکرده بود. من تو خوابم نمی‌دیدم شنا کنی این‌جا رو پیدا کنی. قول می‌دم این‌جا بمونی یه شهر برات بسازم. یه شهر که هیچ سیلی نتونه جابه‌جاش کنه. یه شهر که هم من بخندم توش، هم تو، هم دریا… ممنون که بالاخره امشب اومدی، فقط باریک نکِش؛ تو رو خدا باریک نکِش؛ باریک نکِش؛ نکِش…