داستان کوتاه زنی با موهای خاکستری؛نویسنده:مهدیس رجب بیگی

زنی باموهای خاکستری

داستان کوتاه زنی با موهای خاکستری/ نویسنده :مهدیس رجب بیگی 

جیغ نزدم ؛ به مردمک چشم هایش خیره شدم . چشم های مُرده ها امّا حرف نمی زنند .

چشم هایش را بستم ، دست راستش را در دست گرفتم و سَرَم را گذاشتم روی سینه اَش .

همیشه از دست هایش خوشم می آمد.

دست های همیشه سردش را آن قدر در دست های همیشه گرمم نگاه می داشتم

تا دست هایمان عرق می کردند و دست هایش را به بهانه ای از دستانم می کشید .

اولین باری که از از دست دادنش ترسیدم را خوب به یاد می آورم ؛ چهار یا پنج ساله بودم ،

در اتاق هال کنارش دراز کشیده بودم و صدای خِش خِشی به گوشم می رسید

که نمی دانم از موریانه هایی بود که دست و پای عروسکِ وصله و پینه ای اَم را می جویدند

یا از سوسک هایی که در تاریکی از توریِ پنجره باال می رفتند .

ناگاه به مرگش فکر کردم و آرام اشک ریختم . آن قدر اشک ریختم تا خوابم بُرد .

ترسِ از دست دادنش همیشه گوشه ای از ذهنم بود ؛ فکر می کردم

زنی با موهای خاکستری به نویسندگی مهدیس رجب بیگی

او هم مثل پدرم یک روز می رود و مرا در آن خانه ی نیمه ویران که تَرَک های دیوارهایش روز به روز بزرگ تر می شدند ، تنها می گذارد . نوجوان که شدم یائسه شد . گُر که می گرفت به قول خودش عرق از هفت الیَش سرازیر می شد ، صورتش کبود می شد و اگر بادبزنش را پیدا نمی کرد ، داد می کشید . گُر که می گرفت می ترسیدم نفَسَش دیگر باال نیاید و بمیرد .

تصمیم گرفته بودم وقتی مُرد روی جنازه اَش نمک بریزم و پیش خودم نگهش دارم ؛ شنیده بودم جنازه ی مردی چند هزار ساله در یک معدن نمک سالم مانده . قوم و خویشی نداشتیم ، از خاله ودایی هایی که هرچند سال یک بار از شهرستان می آمدند و با بوسه های پُر سَر و صدایشان صورتم را تُف مالی می کردند و بعد با لهجه ای ناآشنا ، بلند بلند حرف می زدند هم هیچ خوشم نمی آمد و راهشان نمی دادم . پس می توانستم بی آن که کسی بفهمد نگهش دارم . می خواستم جنازه اَش را بگذارم در اتاق پُشتی ، درَش را قفل کنم و کلیدش را با زنجیری به گردنم بیاویزم. تصویر زنی که کلید اتاقی اسرار آمیز را بر گردن دارد ، از فیلمی سیاه و سفید در ذهنم مانده بود .

آن زن موهای خاکستری اَش را پشت سَرَش گوجه می کرد و همیشه سوپ می خورد . تصور من از بزرگسالی اَم نیز همین بود ؛ زنی تنها با موهای خاکستری که زیر نور شمع سوپ می خورَد و هرگاه صدایی ناآشنا می شنوَد ، کلیدی که به گردن آویخته را می فشارد . او نمُرد .آرتروز تمام بدنش را گرفت و میگرنش شدید شد ، امّا نمُرد . وقتی تلفن آشپزخانه را برداشت و صدای من و به قول خودش پسر دیالق همسایه را شنید ، تا سه روز دستمال میگرنش را از سَرَش باز نکرد و با من حرف نزد .

زنی با موهای خاکستری نویسنده مهدیس رجب بیگی

دستمال میگرنش گُل های ریز آبی داشت و بوی مانده گی می داد . می گفت دختر خانه که بوده آن پارچه پیراهنش بوده ، امّا بعدها شده دستمالی که اسمش را گذاشته بودیم دستمال میگرن . دوست نداشتم ۲ با من حرف نزند ؛ پسرها مُردند . دیگر رازی برای پنهان کردن نداشتم .

از مدرسه که بر می گشتم لحظه لحظه ی روزم را برایش تعریف می کردم و چنان در درکِ همه ی ثانیه هایم شریکش می کردم که گاهی حس می کردم دو نفری در حالِ تجربه ی زندگی من شده ایم .من حرف می زدم و او در سکوت به کارهایش می رسید . گاهی وسط حرف هایم می گفت نمک را بده یا رُبِ گوجه را بگذار در یخچال . امّا هیچ وقت در مورد حرف هایم حرفی نمی زد. فقط گاهی نگاهم می کرد و با چشم هایش می گفت دلش می خواسته برود مدرسه ، دلش می خواسته این چیزها را خودش تجربه کند .

حس می کردم با چشم هایش از من می خواهد همه ی خرابی های خانه ی ویرانش را درست کنم ، امّا می دانستم این کار از من بر نمی آید . چشم هایش گاهی از پشت پلک ها داد می زدند بارِ همه ی آن نشدن ها و نداشتن ها بر دوش من است . می دویدم . برای درست و به موقع بر زمین گذاشتنِ این بار می دویدم و نمی رسیدم .

می گذاشت شانه هایش را بمالم و موهای خاکستری اَش را ببافم ، امّا نمی گذاشت دستم به قلبش برسد .گاهی فکر می کردم دوستم ندارد . گاهی فکر می کردم شاید بچه ی همان زنی باشم که پدرم به خاطرش او را ترک کرده بود.گاهی فکر می کردم مرگم غمگینش نمی کند ، امّا تنها ماندن هم به تنهایی درد بزرگی می شد روی دردهای روی هم تلنبار شده اَش و این دلیل کوچکی نبود برای نرفتن من از دنیای زنده ها و یا دنیای مُرده ی آن خانه.

عذاب دائمی اَش عذاب مدامم بود. سبزی های پالسیده و گِل آلود را که پاک می کرد می گفت ای کاش بمیرم و خالص شوم از این زندگی . درزهای پنجره که گَرد و غبار را به خانه راه می دادند، لباس ها که روی هم تلنبار می شدند ، لوله های آب که هرچند وقت یک بار خراب می شدند ، آرزوی مرگ می کرد .

مادرم درست مثل زنی که سالیان دراز از مَردَش خیانت دیده و حاال با کوچک ترین اشتباه او غرولندهایش راآوارِ سَرَش می کند ، با کوچک ترین اتفاق ناخوشایندی سَرِ زندگی غُر می زد. می دانستم مرگ او هم راه نجات من بود و هم راه گریز خودش . پیدا کردن سَم از آن چه فکرش را می کردم دشوارتر بود ، امّا می ارزید. صبح که به اتاقش رفتم جیغ نزدم ؛ چشم هایش را بستم ، دستش را گرفتم ، سَرَم را گذاشتم روی سینه اَش و کمی بعد دنبال کلید اتاق پُشتی گشتم .

اینستاگرام بازینام