چپ و اشتباه |نویسنده:امیرعلی آقا محمدی | پنجمین جشنواره دیالوگ

داستان کوتاه جشنواره دیالوگ | نویسنده : امیرعلی آقامحمدی

داستان کوتاه جشنواره دیالوگ | داستان کوتاه چگ و اشتباه به نویسندگی امیرعلی آقا محمدی

هوا کاملا روشن شده بود و افتاب داشت پوست زردالوها را طلا کوب می کرد،صدای گله های گوسفندان و گاوها از دور و نزدیک شنیده می شد.

بوی علف های تازه چیده شده هوا را مدهوش کرده بود,ترتر تراکتورها یی که از کوچه به سمت باغ ها حرکت می کردند
رضا را از دنیای خواب می راند.چشمانش پف کرده بود؛به سختی پلک هایش را از هم جدا کردچشمانش خشک شده بودند.چند باری پلک زد تا کمی سطح چشمانش مرطوب شوند.

تیله های میشی اش که کمی گشوده شدند دیواری را دید که تا نیمه با کاه گل پوشیده شده بود و نیمه دیگرش دارای ستون های نیم دایره ای بود که باعث می شد انبار برنج از گزند موریانه و افت ها در امان بماند. اطرافش را که رصد میکرد به یادش امد دیشب از فرط گریه در انبار برنج خوابش برده است. از میان ستون ها متوجه زمان شد و با هول و ولایی که در دلش بوجود امده بود به سمت خانه دوید. دویدنش باعث فرار کردن مرغ و خروس ها به اطراف شد. نایلون راه راه قرمز و سفید رنگ کتابهایش را برداشت و به سمت مدرسه دوید. در مسیر که می دوید دمپایی سمت چپش که کمی پاره شده بود هر چند قدم از پایش بیرون می پرید و مجبور می شد برگرد دمپاییش را بپوشد و دوباره شروع به دویدن بکند.

داستان کوتاه جشنواره دیالوگ | داستان کوتاه چپ و اشتباه | امیرعلی آقامحمدی

به مدرسه کوچکشان که رسید, در کلاس را دید که بسته است. نگاهش را از در برداشت و به سمت کلاس رفت. یک بار به در کوبید و در را ارام هل داد. پشت در ایستاد هنوز داشت نفس نفس می زد که به ارامیگفت: «اقا اجازه!». معلم سرتاپایش را به ارامی نگاه کرد و پاسخ داد: «چرا دیر کردی رضا!». رضا سرش پایین بود و با صدای نزار گفت: «اقا اجازه ببخشد.» معلم تکرار کرد: «می گم چرا دیر کردی, دلیل دیر کردنت چی؟». رضا گفت: «اقا اجازه خواب موندیم به خدا!». معلم سرش را به سمت کتاب روی میز برگرداند گفت:« برو بشین». رضا دستش را پایین انداخت و به سمت نیمکت ردیف دوم رفت و کنار سوشا نشست, معلم گفت:«خوب کلاس سومی هابگن ببینم تا کجا خوندیم؟» سوشا بلند شد گفت: «اقا اجازه تا چوپان دروغگو». معلم  از پشت میز بلند شد و در حالی که به سمت دانش اموزان می رفت, گفت:« خوب بگید ببینم همتون به قولی که داده بودید عمل کردید یا نه؟ قرار بود دیگه هیچوقت دروغ نگیم», حرف معلم تمام نشده بود که همه کلاس فریاد زدند« بله». فریاد دانش اموزان تمام نشده بود که جابر از ردیف اول بلند شد و گفت اقا اجازه رضا دیروز دروغ گفته بود اقا جانش داشت کتکش می زد.

معلم بدون درنگ چنان سیلی  به رضا زد که برای چند ثانیه رضا چیزی نشنید و زمانی که به خودش امد احساس کرد زغال گداخته ای را روی گونه ی چپش چسبانده اند. با فریاد بلندی شروع به گریستن کرد. معلم با خشم بیشتر فریاد زد: «ساکت شو وگرنه باز تنبیه می شی». رضا بینی اش را بالا کشید و دستش را روی میز گذاشت و صورتش را به روی دستش خواباند و ارام گریه را به شانه هایش سپرد. معلم رو به کلاس کرد و صدایش را بلندتر کرد و گفت: «گوشتون رو خوب باز کنید ببینید چی میگم هرکس دروغ بگه اینطوری تنبیه میشه.» کلاس که تمام شد رضا به طرف جاده ای که به سمت شهر می رفت دوید. جاده خلوت بود و هوا گرم, رضا نایلون مدرسه اش را جلوی چشمانش گرفت تا نور افتاب کمتر ازارش بدهد. کامیونی که از مسیر رد می شد با دیدن رضا به سمت شانه خاکی کشید و ایستاد.رانندهاز رضا سوال کرد:« کجا میری پسر جان» رضا فریاد زد:«شهر اقا».راننده با دست به پشت کامیون اشاره  کرد و گفت :« بپر بالا». پسرک از کنار لاستیک کامیون که تقریبا هم قد او بود بالا رفت و با چابکی به پشت کامیون پرید.

روی کاه هایی که کامیون بار زده بود دراز کشیده بود و داشت اسمان را تماشا می کرد که مینی بوسی به پشت کامیون رسید. مینی بوس دبیرستانیها بود که سرویس دبیرستان روستاهای اطراف بود. بچه ها با دیدن رضا به سمت پنجره اتوبوس هجوم اوردند و شروع به مسخره کردن رضا کردند, رضا نگاهشان نمی کرد. هنگام سبقت گرفتن مینی بوس از کامیون یکی از بچه ها اب دهانی به سمت  رضا پرت کرد که  بر روی گونه چپش افتاد. ارام با استین کوتاه پیراهنش صورتش را پاک کرد و چشم به افتابی دوخت که پشت ابر کوچکی پنهان شده بود. نزدیک شهرکه شدند رضا  از کاه ها بالا رفت به شیشه کامیون کوبید و پیاده شد. به انطرف خیابان به کارگاه بلوک سازی رفتو تا غروب افتاب مشغول به بلوک زنی شد. کار که به اتمام رسیدمشغول شستن دست هایش بود که در اینه شکسته کارگاه دید جای انگشتان معلم روی صورتش مانده است.

داستان کوتاه جشنواره دیالوگ | داستان کوتاه چپ و اشتباه | امیرعلی آقامحمدی

ابی به صورتش زد و به سمت در خروجی رفت. کنار در اوستا کریم ایستاده بود و داشت پول می شمرد. رضا را صدا زد و چند اسکناس به او داد و گفت:« اون چند روزی رو که نیومدی کم نکردم». رضا خوشحال شد و گفت:« دستت درد نکنه اوستا». این را گفت و به سمت جاده دوید خبری از کامیون اتوبوس نبود با تراکتوری که از جاده می گذشت به خانه برگشت. هوا کاملا تاریک شده بود پسرک از کنار جاده تا روستا را دوید که زودتر به خانه برسد. به خانه که رسید دید در حیاط  پدر جابر دارد با اقا جانش جر و بحث می کند. شنید که پدرش می گفت: « به پیغمبر ندارم, بابا لامذهب صبر کن درو کردم بیا هرچی بود وردار ببر». رضاارام مسیرش را به سمت انبار برنج کج کرد که پدرش متوجه او شد و صدایش کرد:« رضا!» , رضا به سمت پدر رفت و گفت:« بله اقا جان», پدر با عصبانیت پرسید:« معلوم  هستکدوم گوری بودی» رضا سرش  پایین بود که جواب داد:« خانه سوشا درس می خواندم اقا جان» حرفش که تمام شد صورتش سیلی دیگری را پذیرا شد.« بازم دروغ گفتی ؟». رضا هیچ کلمه ای به جزدروغ نشنید و از شنیدن این کلمه بغضش ترکید. دستش را در جیبش کرد و مشتی اسکناس انداخت جلوی پای پدر جابر. به سمت انبار که می خواست بدود دمپایی پای چپش پاره شد و پیش اقا جانش جا ماند.

داستان کوتاه جشنواره دیالوگ | چپ و اشتباه ؛ نویسنده: امیر علی آقا محمدی
به داستان چپ و اشتباه  رای بدهید| نظر شما؟

اینستاگرام بازینام